donderdag 22 augustus 2013

Dood zijn doet geen pijn - Philippe Cailliau


Een zerk was hem beloofd. Echt marmer bovenop,
dat werd verzekerd. Maar poedersgewijs waren
verbazing en verdriet verspreid tussen de zoden.

De dode was aldus verstrooid, vertelde, die van
marmer was, de steen: “Hij struikelde over zijn
stoppelbaard toen hij, als elke nacht, het huis
verliet”. Verloederd was zijn leven al. Nu nog zijn

dood. Aangevinkt stond in het register van het
kerkhof dat deze verscheiden man geen ligging
had. Geen knekelhuis, geen schuilkapel. En op
een glimmend bord: dat elke verse bloem moest
worden overhandigd aan de gravers van de dag of
de conciërge. Ook dat verstrekte diensten werden
gefactureerd pas na betaling van het liggeld.

Wat een bekend terrein! Hier is hij thuis, hier is
hij. In de grond een lap lankmoedigheid, veel
doodstrijd en verkommering. Gelukkig is het
niets. Wat zwijgt. Dat spreekt.


© Philippe Cailliau


Meer info over Philippe Cailliau via deze Digther-link


Geen opmerkingen: