De dag dat Wims vinger veranderde zou hij, volgens zijn vader, nooit vergeten. Het was een koude droge dag.
Als hij nu iemand de weg wijst, kijkt die persoon alleen naar zijn vinger. Het topje daarvan loopt sinds die bewuste dag in een puntje. Alsof de vinger in een puntenslijper is geweest, alleen haalt die er iets af en Wims vinger tweeënhalve centimeter langer is geworden, alsof er een hoedje op staat. Nadat de wond genezen was, werd Wim al snel de beste pijltjesdraaier in de buurt. Altijd vroegen ze hem of hij de pijltjes wilde draaien. Zijn pijlen waren legendarisch. Ze pasten altijd precies in de pvc-buis.
Wim werd ouder en steeds minder vroegen kinderen of hij hun pijltjes wilde draaien. De vinger begon aan nutteloosheid te winnen. Natuurlijk wist iedereen in het dorp wie hij was. Op zijn dertiende kwam Trijntje naar hem toe. Met een glimlach op haar gezicht vroeg ze of ze de vinger mocht aanraken. Wim weigerde maar toen ze in ruil een kus wilde geven, ging hij overstag. Eerst leek het een gewone kus maar toen Trijntje met haar duim het puntje van de vinger heen en weer begon te bewegen, opende ze haar mond en zoog zachtjes zijn tong naar binnen. Er zat een symmetrie tussen duim en tong.
De volgende dag kwam Nelleke naar Wim toe. Ze pakte zijn vinger en stopte haar tong in zijn mond. In niets leek het op wat Trijntje had gedaan en toch was het hetzelfde. Nelleke haalde haar tong na een paar seconden weer uit zijn mond en liet de vinger los. Met de rug van haar hand veegde ze langs haar lippen. Daarna liep ze met een glimlach weg. Met zijn duim bewoog hij langzaam het puntje van zijn vinger terwijl hij voor zich uit staarde. Nelleke smaakte anders dan Trijntje. Ook was haar tong kouder. Een uur later vroeg Janet of ze zijn vinger mocht vasthouden. Ze kneep hard in zijn vinger terwijl ze met geweld haar tong in zijn mond propte. Hij maakte haar vingers los en vroeg of ze alleen zijn vinger wilde aaien. Vanaf dat moment ontspande Janet en vonden ze het juiste ritme. De volgende dag kwam Pam voor hem staan en tilde haar rok op. Ze vroeg of hij haar daar wilde aaien. Tijdens het kussen raakte hij haar aan. Hij verbaasde zich over het behangplaksel tussen haar benen maar al snel gebeurde er iets waarvan hij niet wist dat het bestond. Alles was warm en nat. Van de dag van de vingerverandering weet Wim niets meer maar de dag dat Pam hem gevraagd had haar te aaien, herinnert hij zich nog heel goed.
© Pieter Drift
Over de auteur
Pieter Drift (1967) studeerde in 1991 af aan de kunstacademie te
Rotterdam. Hij etst, tekent en schrijft. Zie pieterdrift.nl. Samen met
Willem Jakobs vormt hij sinds 2012 een kunstenaarsduo. Werk te vinden op
jakobsdrift.nl. Publicaties in o.a. Extaze, Ballustrada, Tijdschrift
Ei, De Optimist en Ambrozijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten