Nu zijn wij groot en zij is klein
(gedicht voor Moederdag)
Ze heeft ons steeds gedroomd veel groter
dan we zijn Nu zijn we groot en zij is klein
De wereld moest voor haar steeds wijder
Langs sporen waar geen tram meer rijdt
herken ik haar moderne tijd Geen erfenis
geen vertelling Is zij rijk Vanuit een ver
verdwijnpunt was ze met ons in spiegels
aan het werk Als een schilder was ze die
in het deurgat staat en kijkt Toen werd
haar tijd abstract en zijn wij opgestapt
Vanavond heeft de spiegel haar opnieuw
gevat Ze denkt nu dat ze in de spiegel
staat. Ze staat er naast het is het beeld
dat in haar praat Het is alsof haar liefdes-
alfabet nog op de glazen wand spiegels hangt
© Maarten Embrechts
Maarten Embrechts op Poëzie Centraal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten