Leerdicht over het verlies van vrienden
1.
Vrienden, wat heb je eraan: ze zijn er of ze waren er.
Je was ooit eens iemands vriend. Hij noemde je zo:‘vriend’.
En hij ging weg. Niet meer dan dat. En dat was genoeg.
2.
Vrienden: ze zijn vol komen en gaan. Zijn ze weg, ze blijven weg.
Jaren later verneem je nog wel eens iets van één van hen: hun doodsbericht.
Iets wat je met verstomming had moeten slaan en je had er alleen verbazing voor over: hij leefde dus toch nog.
En nu niet meer.
3.
Waar die vriend die wegging zich nu bevindt? Je weet het niet. Misschien woont hij twee straten van je huis vandaan.
Misschien ontmoeten we elkaar zelfs elke dag, begroeten we elkaar bij de bakker. Maar we herkennen elkaar niet meer, nooit meer.
Zouden we niet durven?
4.
Nee, je herkent hem niet meer. Hij is zo veranderd.
(Zou hij aan de drank zijn?
Of zou jij het zijn die aan de drank bent?)
5.
Niet dat we ons elkaar niet meer herinneren. We hadden beloofd elkaar niet te vergeten.
Dat we elkaar hadden ontmoet, leek een samenzwering. Het heelal was er voor ons. Het heelal was van ons: zo beloofden we onszelf en de sterren!
Tja, wat beloof je als halfslachtig mens zoal niet. Op de koop toe is het is al zo lang geleden.
6.
Het beste wat een vriend je bieden kan? Een weerzien?
De ontnuchtering van een weerzien?
7.
De vriend die wegging, zou hij zitten te wachten om jou terug te zien?
Jij die met die vriend niet mee weg wou gaan en die je op die manier in de steek liet.
Zoiets zou je jezelf nooit hebben aangedaan! Al deed je het wel een aantal keren in je lasterlijke leven.
8.
Wacht hij tot hij nog eens iets van jou verneemt?
En, verdraaid, net vandaag ontving hij een brief: je doodsbericht.
© Alain Delmotte
Uit de bundel 'Dank dat we mogen verdwijnen', ‘Warhoofds leerdichten 3’ van Alain Delmotte die dezer dagen verschijnt bij Gaia
Chapbooks.
De bundel is verkrijgbaar via deze Lulu-link of via deze Amazon-link
Een gesigneerd exemplaar is te verkrijgen via de auteur: alain.delmotte@proximus.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten