‘Zeearm in de zon,’ mompelt hij. ‘Nee. Zon op de zeearm. Zon op zeearm… Kleine knipperlichten.’
Hij haalt het notitieblokje uit zijn borstzak. Allemaal korte beschrijvingen van het weer tijdens zijn overtochten. Hij pakt zijn balpen. Zon op zeearm, knipperlichten op de golven.
Nog maar een paar lege pagina’s. De kapitein denkt aan zijn voornemen.
Als het boekje vol is, zal hij naar het achterdek lopen, vanzelf de aandacht van de passagiers krijgen, het notitieblokje demonstratief tevoorschijn halen en zijn keel schrapen. En dan kalm maar dringend voordragen. Iedereen in de ban van het weer zoals hij het vastgelegd heeft.
Maar het heeft voorlopig geen nut, denkt hij. De meeste passagiers zijn toeristen. Fransen, Duitsers, af en toe een Brit. De Vlamingen zullen het wel mooi vinden, maar de kapitein wil dat iedereen hem verstaat.
Later dan maar een keer. Toch denkt hij alvast aan het applaus.
‘Als lichte regen op de kajuit,’ mompelt hij.
Dat schrijft hij ook op. Je kunt hier wel even varen zonder er veel acht op te slaan. Er zijn geen lastige geulen. Bij laagwater liggen er wel zandplaten bloot. Duizenden vogels erop. Meeuwen, sternen, strandplevieren.
De strandplevieren charmeren de kapitein het meest. Helaas hebben ze nog nooit in zijn gedichten gepast. Nu ook niet, het is hoogwater. De kapitein kijkt naar zijn notitieblokje, maar de pen laat zich niet dwingen, net als de vogels.
© Jos Rouw
Jos Rouw noemt zichzelf een ‘verdwaalde Zeeuws-Vlaming’. Hij studeerde communicatie- en informatiewetenschappen in Tilburg en werkt als tekstschrijver. Samen met Wouter van Acker schreef hij de reisverhalenbundel Terviseks (2016). Sindsdien verschenen verhalen van Jos in o.a. Tijdschrift Ei en Ballustrada.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten