Rusthuissacrament
Wat de Duitsers niet kapot kregen:
haar gezicht dat de wereld heeft gedragen,
haar blik die als schuim op de koffie rust.
Ze buigt wat naar voren en doopt een soldatenkoek.
Vlezige hoefijzers waar ooit een gebit zat,
malen met zachte toom.
Of ze nog iets wenst? vraag ik haar —
Ze gebaart van niet en grijpt mijn hand.
Hier zijn, is genoeg.
© Vincent Van Gelder
Geen opmerkingen:
Een reactie posten