Polderen tot je brak ziet
zeeweiden van wier, zwart gemangeld in rijshout
het dagmenu komt uit de tuinen van het Noorden
stoer van krab met zeekraal als doolhof, bagger toe
intussen vullen de bewoners van het slikveld
de lucht met ingestudeerde uithalen van het koor
hagelwit leven zij daar op mijn grijsgedraaide plaat
dit spektakeltheater van het vrijgevochten wad
laveert als overwinning door mijn hoofd
hier verliest een standpunt sowieso binnen zes uur
elk evenwicht en spoelt als onderstroom weg
en dat terwijl prielen stoïcijns blijven kabbelen
tegen het zoemend klapwieken
van de gladde karkassen achter de dijk
ze schitteren blind, terwijl mijn ogen een uitweg
zoeken, een ligplaats willen, maar het is vol en ver
bureaubeslissers polderen zonder laatste ronde
schuifelen over geitenpaadjes, tussen zout en zoet
tot je brak ziet
heradem de laatste regel
© Bert Struyvé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten