De grote scheepslamp van je geest
barstte lekkend open,
maar er is nog klaarte:
in mijn hoofd wandelt traag
het droeve dwaallicht van je
roeste, roerloze gevaarte.
De zon verbrandde boven de
overbevaren haven van je brein, dat het
blauwgroene geluid van je ziel bleef meten.
Maar er is nog warmte:
mijn huid zindert als de
druiven van je gehavende herfst en de
versplinterde winter van je
weigerende, oververhitte weten.
Je stierf ten slotte toch je allerlaatste
dood.
Het helwitte schietlood tussen je
zwarte sterren
verlicht mijn koele grot met je
duizelende sterven.
© Geert Van Hoe
Belem Mosteiro Tombe Pessoa |
Krachtige beelden in dit gedicht. Proficiat Geert!
BeantwoordenVerwijderen