Verzinsel van geluk - Hendrik Carette

De jonge boekendokter Thomas Blondeau leeft nog
en komt weer naar Poperinge
evenals mijn demonische eerste uitgever
Johan Sonneville die naar Oostende komt.

Beiden maken Vlaanderen nog altijd onveilig
want de laatste geeft spontaan en onverwachts
zowel van die gekke Thomas als van mij
in alle stilte een nieuw goed boek uit.


© Hendrik Carette

Herman Vanspringel - Patrick Cornillie

RIP Herman Vanspringel (14/8/1943 - 25/8/2022)

Zijn ijver om zich van tegenstand en twijfel
te bevrijden. Stak grootspraak bij hem enkel
in de benen – waarmee hij eeuwig door kon
blijven rijden. Gent-Wevelgem, Parijs-Tours,
Lombardije. De tricolore en de groene trui.
Twee keer de Landenprijs, vijf Touretappes,
zeven keer Bordeaux-Parijs.

En toch. Kreeg hij de waar van zijn talent
maar moeilijk verkocht. Zat hij al te dikwijls
tussen het keurs van zwijgen en van Kempense
bescheidenheid geprangd. Janssen en de gemiste
kansen, het harnas van het modeste Mann.

Wat schuw, wat schuchter, leek er van deze
Tamme Goedzak altijd iets verontschuldigend
uit te gaan. Herman Vanspringel, een kampioen
zonder het erom te doen.

 

© Patrick Cornillie
 

 

Herman Vanspringel, vandaag overleden.

 

Het dode dorp - Etienne Van den Steen

Waar hij jaren later terugkeert en blijft staan
in de schaduw van cypressen
waar bouquet van lavendel de lege stegen vult
een minuscuul pad zijn kronkels volgt naar klotsend water
van een beek die zich met elke nieuwe lente vult met
libellen en forellen.

Waar eikels kraken onder zijn behoedzame tred
hem brengen naar een grafzerk op een helling
waar de ondergrond jaren geleden lijkt gestorven
maar toch leeft en wacht en
blijft wachten zoals vroeger.

Waar hij op een overjaars altaar een kaars ziet branden
nieuwe en oude gedachten hem vertellen dat hij te veel verlangt
van dit vluchtige leven dat het licht zichzelf uiteindelijk weer zal doven
dat hij pas in het donker de hemel ziet, de sterren,
waakzaam tussen sluierwolken alsof hij erin mag slapen
echt niets hoeft te missen.

Dit is het verleden dat hij bewaart voor morgen
het verleden dat hij altijd bewaart voor morgen
telkens weer opnieuw verliest op de morgen.


© Etienne Van den Steen

Uit ‘Muziek, Glas en Tegenlicht’, typoscript van een nieuwe dichtbundel
van Etienne Van den steen in wording.
Aquarel: © Etienne Van den Steen

Vaderons - Etienne Van den Steen

Ik vertel haar niet te veel want nu zij tachtig is
begrijpt zij mij niet meer
dat heeft zij nooit gedaan toen wij jonger waren en
ik nog écht met haar wou praten.

Ik vertel haar dat ik niet meer ademde
dat mijn gsm haperde, dat er niemand was
die in paniek moet zijn geweest
ik vertel haar dat ik aan de dood ben ontsnapt.

Zij vraagt me: wat is dat een gsm?
Dat het een stuk speelgoed is
waartegen je wél kan spreken.

Ik vertel haar dat ik op de grond lag, koud
dat mijn lippen wit geworden waren, dat ik
op het nippertje gereanimeerd moet zijn geweest
door een vrouwelijke dokter die doorzichtig leek
die ik niet kende die mij niet geloofde.

Moeder denkt diep en ingetogen na
ik zal een ‘Vaderons’ voor u bidden zegt ze dan
ik weet dat gij dat niet gelooft maar
ik zal het toch maar doen.

Misschien na al die jaren kent zij mij beter dan zichzelf.

© Etienne Van den Steen

Uit ‘Muziek, Glas en Tegenlicht’, typoscript van een nieuwe dichtbundel
van Etienne Van den steen in wording.
Aquarel: © Etienne Van den Steen

2.14.0.0

Tot hier - Etienne Van den Steen

Tot hier gaat alles goed
alles wat daarna volgt klampt zich vast aan vragen
een tweede en een derde en een vierde

iemand zegt waarin positief zich onderscheidt
van negatief hoe hij of zij zich rechtop houdt in deze tijd van
antwoorden op meerkeuzelevens

hoe hij of zij nóg maar eens
een gebruiksvriendelijke pil neemt tegen
dit of enig ander onbestaand wereldbeeld.


© Etienne Van den Steen

Uit ‘Muziek, Glas en Tegenlicht’, typoscript van een nieuwe dichtbundel
van Etienne Van den steen in wording.
Aquarel: © Etienne Van den Steen

Dit simpele gedicht - Etienne Van den Steen

De eerste maal dat ik zweeg
wanneer ik het haardvuur had aangewakkerd een gedicht voor haar
schreef dat ik
hopelijk in mijn leven tweemaal lees.

De eerste maal dat ik whisky dronk
zij mij deed geloven dat ik dichter was en die keer dat ik geen whisky
dronk
zij vond dat ik
in alles veel te nuchter bleef.

De eerste maal dat ik ervan droomde zelf dat lege blad te zijn
ik geef toe
naar haar verlangde in die mate
dat zij zelf op mij zou willen schrijven.

Al was het maar dit simpele gedicht.

De eerste maal
dat er géén kaarslicht op de tafel viel bij het avondeten
dat begon omdat het moest
dàt licht

dié bliksemschicht van vuur en pijn en vragen om te blijven.


© Etienne Van den Steen

Uit ‘Muziek, Glas en Tegenlicht’, typoscript van een nieuwe dichtbundel van Etienne Van den steen in wording.
Aquarel: © Etienne Van den Steen