een watermerk in mijn gezicht, een schaduw
in dezelfde koude wind maar zoveel dunner
dan de ijzeren staven naar het zuiden, de nachtelijke
dromen van een dorpsgenoot, de kleur van jonge
graanjenever. De verwerkte maïs smaakt naar goud.
Ik zwaai en sla de korrels uit de aren, de vogels
zijn plots stom en ik ontdek een gladgemaaide stad,
nog buiten adem. De vrouwen zijn er uitgelaten,
komen aan je huid. Het zijn mijn vrouwen niet,
mijn vrouwen huizen in het linnen, kleden
de nomaden uit gewoonte. Een oneigenlijk gebruik.
© Leen Pil
Uit de nieuwe bundel 'Schermval' die op 30 april 2022 wordt voorgesteld
in Gallery Osk-Art in Dilbeek.
Meer info over de voorstelling via dit Digtherbericht
Schermval, nieuwe dichtbundel van Leen Pil
Geen opmerkingen:
Een reactie posten