strekken hun tenen,reiken hoger, ogen trotser.
Struiken gaan zich te buiten aan lente.
merels slaan aan.
Lakens wuiven in een windje van niks, genieten
zo zichtbaar van licht; het is ze van harte gegund.
We vangen golven uit de ruimte,
de lieflijkste gedachten komen uit de ramen gezweefd,
hoofdpijn verdwijnt, alles wordt lichter, veel lichter.
© Jan van meenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten