 |
| Evelien Sergeant: Loneliness (130 op 110 cm) |
Regels van ontregeling
(1)
laat de tijd ons verlaten
spijker de maan vast aan de nacht
en in dat ontklede licht
zal mijn pen je een hand zijn
een heer van handen die je lijf
barbaars te lijf gaan
je bewonen als vogels het kale eiland
scholen van vissen de koude diepzee
en zeewaarts glijdend
in je smalle malse warmte
zal ik - een vuurspuwende drakenkop -
je onderwerpen aan de liefste dwang
die tanden zet in je vel
tering jaagt door je weerloze vlees
als zuur door je harde schors heen bijt
zodat je niet vergeten kunt
hoe je leeft en in mij
de lijnen van het leven kerft
de regels van ontregeling
(2)
want zie: door een mist van waan
en zin spatten opgespaarde woorden
over de brokkelende dijk
heb geen deernis, spring terug, sla op de vlucht
weet
ik leg me niet lieflijk neer, ouwe dame
laat me door je dagen razen
laat me je storm rammen
je geselen met noordenwinden
je begraven onder het zand van
gestrande gedachten
want waaien wil ik, wind wezen
om je oren, spiralen door je hoofd
je onbewoonde weide verwoestijnen
wind van egels wil ik zijn
geen woord, geen regel nog heel
(3)
de streep is getrokken
repelsteel
potlood op het blad onbewogen
geen rechte ongekromd
geen boven of onder geen links of rechts
met onvaste of vaste hand aan te geven
streep als gedachtestreep
vloeibare grens, een golf
van altijd weer deelbare deeltjes
tussen jou en mij in gebroken
hoed je voor natte voeten
houd het hoofd koel
want wat is getekend
zal worden weggeveegd
zoals wij ooit onwijs wij
de taaiste tekens in rijen ongeregeld
geen stelling helpt, geen egel ont-
komt aan zijn zachtste wang
geen regel aan zijn einde
(4)
stilstand sta niet stil
nog wordt diep onder mijn korstige aarde
gesteente tot vloeibare gestalte
hoe moet ik vertellen, jou
uit het witte niets van dit geruite papier
met een mond van woorden gesnoerd
hoe moet ik de parels van het telraam
telkens verschuiven om een som
de waarde van een waarheid
één tel van tel te verbeelden
leg me het zwijgen op
ruk uit de tedere tong
breek mijn pen
leg me neer in bewogen stilte
sla me met verstomming
haal me in je hoofd
(5)
alweer op het strand gestrand
de ene stap tegen de andere opgewaaid
hard tegen de wind en mijn hart in
op de bloedadem getrapt
het is passend dat de wind uithaalt
de lucht uit de hemel dreigt te vallen
losgeslagen onder haar eigen gewicht
het is passend dat de zee schuimbekt
hoont om mijn nog te tedere toorn
die torent en schaduw zaait
zo opnieuw in de kiem ontkiemd
tot gedenkenis gedoemd
te lang de woorden als zoete koekjes
suikersnoepjes uitgestrooid
voer voor nog vreemdere vogels
uit nog willozere oorden
die als ik nooit hebben gevlogen
terwijl verzweerde woede
uit alle poriën parelt
(6)
de thee gaat niet over de rand
een snokje op de schaal van een kopje
een draadje dat losraakt
verward tussen vele draden
waarvan je achteloos het bestaan
uit je zinnen had gezet
niet meer dan een schokje
kracht zeven in een leven
dat toch toe was aan een schok
je doet nog altijd melk in de koffie
er staat nog witte wijn in de koelkast
de vaat is geen dagen vuil
je staat onder de douche
je legt jezelf in een bed
je slaapt soms
je neemt ’s ochtends een trein
en ’s avonds opnieuw
je opent een deur
je gaat op een stoel zitten
je praat soms met mensen
je werkt en soms werkt het
© Jan.M.Meier
De cyclus 'Regels van ontregeling' maakt deel uit van 'Grote gevoelens', de nieuwe bundel van Jan M. Meier. Het is al zijn derde bundel die verschijnt bij Uitgeverij P.
'Grote gevoelens' wordt voorgesteld op zaterdag 15 februari 2020 om 16:00 uur in het Poëziecentrum in Gent.
Meer info over de voorstelling via deze link.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten