Het koersbeest in de hel van het Franse noorden
met die oude Vlaamse oorden
voor Willie Verhegghe
Het valt en vloekt, bezweert de wielergoden
en demarreert. Het slikt en snuift, het hijgt
en maakt een plas of urineert.
En vanaf Compiègne glijdt het over de wegen
tot op de Pevelenberg of staakt de strijd in Hem.
Het klimt haastig over een bareel aan een
verlaten verroeste spoorlijn, komt te laat
voorbij Arenberg of bij die bocht aan De Boom.
Het stampt en schakelt, raakt danig bevuild
en huilt als een kind dat vecht tegen de wind,
het stof, de regen op die harde helse keienstenen.
Het wint geen koers en is geen prijsbeest.
Het is het knokige koersbeest dat blijft jagen
op het glas van mijn breed panoramisch scherm
en dat elk jaar weer die zondag domineert
alsof ik daar sta en staar vanop een berm.
© Hendrik Carette
Hendrik schrijft een klassieker op zijn naam
BeantwoordenVerwijderenterwijl Gilbert op de betonnen piste van Roubaix
zijn oude vleugels uitslaat: de Ardennees triomfeert,
dichter Carette voert me terug naar Brugse tijden
toen we als ploegmaats voor Sonneville reden,
de vergeten revolutionaire uitgever met het hart
op de juiste plaats en kloppend voor de koers.