het water breekt. de vrucht is rijp.
doof voor haar wee zink je traag, een lichte steen,
door de trechter van het bekken.
de schedel is nog open.
god liet wat marge. dat maakt je kneedbaar.
ze perst je door de hals, je ontwent al half aan haar,
ontsnapt met een weke plek, een open dak,
waaronder de grijze spons, nog in de knop.
je kan er de hartslag meten
als je er zacht een hand op legt.
na een jaar groeit de schedel weer dicht.
vanaf dan zit de geest in de cel.
© Wim Vandeleene
Geen opmerkingen:
Een reactie posten