Ook die van de overkant zeggen dat je
een andere manier van denken betreedt
als het erfgoed van de winter opgebaard
ligt in december.
De hartslagen de lamgelegde begeerte
van de geslachten die moeten doorgaan
voor leven. Wat zich aan het zien onttrekt
meet het oog meer gedachten aan.
De dag bevriest een sopraan. Een boom
brandt in het ijle. Het is stilte zonder taal.
Het draagt de schoenmaat van de tijd
en wij in vredesnaam.
Het koestert het marmer van de egel.
Het hartgrondige waarin rijpt het ongeboren vel.
Net als duizend jaar geleden hetzelfde
maar dan anders verteld.
Denk aan de sacristieën van het zwijgen.
Aan het uitbreiden van een droom in één daad.
Denk aan wat er in een gedicht kan schuilen
straks zijn wij dood en ook zo wijd.
Wij verwachten ook geen hindernissen
op een laatste reis.
© Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Facebook
Geert Jan Beeckman Poëzie (Facebook-bladzijde)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten