Poëzieprijs van de Stad Izegem - Het juryverslag

Het blijft een mooie traditie: de stad Izegem die zich, nu al voor de negentiende keer,engageert voor de tweejaarlijkse Poëzieprijs die dichters toelaat met hun verzen naar buiten te treden.

In vergelijking met vorige edities valt vooreerst op dat het aantal inzendingen dit keer 

relatief beperkt bleef, ondanks het feit dat net als bij eerdere edities alle mogelijke kanalen werden aangewend om de prijs onder de aandacht te brengen. Gaan dichters aarzelen bij de opdracht een bij voorkeur samenhangend geheel van drie gedichten in te zenden? Mag hier verondersteld dat voor de editie 2018 het reglement enigszins aangepast dient te worden, meer specifiek met de bepaling dat een inzending van één gedicht als voldoende kan worden beschouwd om in aanmerking te komen voor de bekroning? Overleg met de organisatie die in handen ligt van de Stad Izegem, zal hier voor duidelijkheid zorgen, in de hoop dat de wedstrijd in 2018 ene nieuw en vernieuwend elan te bezorgen.

De jury voor de editie 2016 bestond uit Jooris van Hulle, voorzitter, en de leden Carl De Strycker - directeur van het Poëziecentrum in Gent- , Paul Rigolle - dichter, zelf ooit winnaar van de Izegemse Poëzieprijs en redactielid van ‘Digther’, de site waarop de poëtische actualiteit op de voet wordt gevolgd – en woordkunstenaar Bart Cafmeyer.

Algemeen concludeerde de jury dat het niveau van de 30 inzendingen die beoordeeld dienden te worden, niet bijzonder hoog lag. Nu eens gingen de gedichten gebukt onder een vorm van rijmdwang, die in wezen geen enkele betekenislaag wist toe te voegen aan het geheel van het gedicht, andere gedichten bleven steken in louter persoonsgebonden anekdotiek, nog andere werden ontsierd door storende taal- en spellingfouten.

De prijs voor de jongeren wordt dit keer niet toegekend, dit wegens het al te geringe aantal inzendingen die binnen deze categorie mogelijks in aanmerking kwamen. Over de gedichten die wel konden meedingen naar deze specifieke jongerenprijs, oordeelde de jury dat die nog te onvoldragen waren en nergens het niveau van een echt gedicht haalden.

In de categorie volwassenen selecteerde de jury 9 gedichten die worden opgenomen in de gelegenheidsbundel die wordt samengesteld naar aanleiding van de prijsuitreiking. Deze gedichten reiken een breeds fresco aan van dichterlijke aanpak: er is één haiku die binnen het aartsmoeilijke genre van deze Japanse dichtvorm een bijzonder hoog niveau haalt; er is een aantal gedichten dat in hun herkenbaarheid direct aanspreekt, dit omwille van de thematiek (over WO I bijvoorbeeld) of omwille van het gedurfd aanwenden van gemeenplaatsen die subtiel bij elkaar aansluiten als het erop aankomt de diepere gevoelens te verwoorden.

De jury was, waar het de toekenning van de Prijs van de Stad Izegem betreft, van oordeel dat twee inzendingen in aanmerking kwamen. Mede door het gegeven dat die binnen de samenhang van de drie gedichten kwalitatief eerder als onafgewerkt overkomen, werd besloten de prijs aan twee maal twee gedichten toe te kennen.

Het gedicht ‘Een nieuwe kijk op Newton’ verrast door de originele invalshoek, de strak in de hand gehouden vorm en een gedurfde beeldspraak. Deze kwaliteiten vindt de jury ook terug in ‘Zijn er nog dagen na levenslang’, de tweede inzending die werd bezorgd onder de kenspreuk ‘Georges’, gelegenheidspseudoniem van Geert Viaene.

De tweede prijswinnaar zocht de anonimiteit onder de kenspreuk ‘Julie Wouters’. In een van de gedichten staat te lezen: ‘hoe woorden komen met mondjes- / maat. ze liggen op de lippen en aarzelen.’ En aan het slot luidt het: ‘wat langer duurt / dan twee minuten, vertelt te veel.’ Naast dit als een poëtica opgevat gedicht is er van deze dichter ook nog het gedicht ‘wegens werken’: suggestief in de aangewende beeldspraak, en toch weer dat terugplooien op de schrijfact zelf: ‘zoveel willen zeggen / met één woord en nog meer als we koppig zwijgen’. Achter ‘Julie Wouters’ gaat onze tweede winnaar schuil: Kris De Lameillieure.


© Jooris Van Hulle

(namens de jury)