het herschrijven van de zwaartekrachtformule is onvermijdelijk
wij blikken al even vooruit op een vervlechting met het ijsblauw
in haar ogen en de mogelijke gevaren die ermee gepaard gaan
zij verlegt de grenzen aan het heelal, wij zijn gedoemd sterren
te hertellen, de druppels in de zee, korrels zand op het strand,
tektonische platen strekken zich uit, trekken zich ineens terug,
kokend, kolkend water stolt, edelstenen worden week als was
zij fietst voorbij en wij zien niets meer, gelijktijdig niets anders
dan wielen die zich tevergeefs vastzuigen aan vloeibaar asfalt
en iets dat lijkt op benen, maar dan bovenmenselijk, waaraan
de wind zich snijdt en ervoor uitwijkt, een flink duwtje in de rug
voorstelt en vallen is vanaf de dag dat wij haar zien onmogelijk
gemaakt, een zon draait rond haar korte rok in een soort ellips,
wiegt zachtjes op en neer, er is geen houden aan, de mensen,
dieren en dingen tollen mee en er bestaat geen schaduw meer
© Geert Viaene
Met ondermeer bovenstaand gedicht werd Geert Viaene zaterdag laatst medelaureaat van de Poëzieprijs van de Stad Izegem.
Bij Uitgeverij P verscheen van Geert Viaene heel recent de imposante debuutbundel “Eistijden”. Nadat de bundel eerder al in Brugge werd voorgesteld is er komende zaterdag 11/2/2017 om 16:00 u. een bijkomende voorstelling in het Gentse Poëziecentrum.
Meer info & reserveren: info@uitgeverijp.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten