6.
Alert leeft hij in zijn vervormd bestaan. Ach wat:
geleegd zijn mantra’s niet aan hem besteed. Vermomd
is alles, maskers van papier-maché zijn echt.
Het winterpak blijft onverwarmd: zijn wade wacht.
Zo keert hij weer naar doeken die van woede erg
verwaterd zijn - verbleekt. Voor zijn vizier zoekt hij naar
vleugelmoeren die voorkomen dat zijn blik gesloten wordt
bij elk gelogen woord. Volgens de regels van het bacchanaal
zal elke dorpsgek zijn geheimen in een witte kist bewaren.
Ook hij, de lichtbewaker van de straat. De luiken blijven
toe mevrouw. Met mateloze woorden heeft hij dit gedicht:
bezwering zit in de formule. Verzilveren laat poëzie zich
nooit. Vermurwen evenmin. Niet door vertedering,
niet door het wit tussen de regels op het witte blad.
© Philippe Cailliau
Uit de bundel ‘Tot de stenen wortel schieten’ die verschijnt bij Uitgeverij Kleinood & Grootzeer en die op zaterdag 24/9/2016 wordt voorgesteld in Oostende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten