4.
Niets blijft. Hoe vreemd door overlevingsdrang is
het verbrede hoofd. Wanneer de jongensjaren en
de dorst weer zijn verpakt, wordt hem een stempel
opgeplakt: een aarzelaar is hij, een die zijn ziel heeft
schoon geschrobd. Zijn taal beschermt met zachte
lettergrepen argwaan die uit menselijk gedogen groeit.
Maar wie begrijpt zijn brabbels nog? Ondanks de
roerloosheid die hem verlamt, wordt door zijn schreeuw
de keel vervormd, verslikt hij zich. De twijfel wordt verdicht,
nu kwetst geslepen woordvertoon. Verbluffing echoot
in de mond! Het vangnet van vergeten wensen was hij
ooit. Zijn lijf een brandraam, enigma in vale kleur. Nu
wordt het vuur gedoofd, de onrust opgepookt waarmee
zijn erfrecht aan vergetelheid en leugens wordt gelinkt.
© Philippe Cailliau
Uit de bundel ‘Tot de stenen wortel schieten’ die verschijnt bij Uitgeverij Kleinood & Grootzeer en die op zaterdag 24/9/2016 wordt voorgesteld in Oostende.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten