In memoriam Frans Mink
Een lichter licht dwarrelt op perken en beelden.
Nooit sneeuwde het aan de tuinzaal zo innig
als tijdens dit concert, net na het nieuws.
In het revalidatiecentrum in je geboortestad
vond je de streng terug waarmee je je vast-
besloten de adem ontnam en je vrienden hoop.
Zwaar aangestreken snaren verbinden ons
met de baar waarop je nu als onderpand
gewaar wordt hoe kristallen op je glinsteren,
hoe noten al loslaten, de zang verstomt,
stappen langzaam naderen vanuit het marmeren
trappenhuis, een tochtvlaag naar binnen slaat.
In wrange celloklanken hoor ik je weer lachen
zoals we ooit, een glas in de hand, samen lachten,
om gaten in de taal, grappen in jouw verzen,
om geloof in een of ander hiernamaals.
© Albert Hagenaars
Geen opmerkingen:
Een reactie posten