taaie laarzen benen zich
een weg alsof iemand rijen zeekraal heeft gezaaid
alsof een visserman zijn netten ergens is vergeten
waar je arm reikt
naar de opgaande zon boven het slik
gedompeld in aanwakkerend licht
je graaft ’s nachts met je nagels in het natte zand
je laat het uitdruipen
want je verzamelt het overbodige
brengt het tweedehands terug aan wal
maar de zee staat op scherp
en wenkt
naar het terras waar het op dit uur ruikt
naar zout
waar nu nog geen zoete zinnen verwaaien
over tij en ontij
je bestaan is op deining gebouwd
© Bert Struyvé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten