de dorpsstraat is als een liniaal door zee
scherp gesneden huizen rode daken soms
een toefje wit winter is het zeggen ze vol eenvoud
en waar elke dag stokoude mannen fietsen
op transportfietsen wankel van het jutten
met door de tijd gebeten krantentassen
ze krullen op de hoeken de tassen en de mannen
het is hun zelfkastijding door wind en zout
en waar de straat eindigt staat de bank
met uitzicht op zee daar wachten de mannen
met holle ogen dag in dag uit tot ze worden gehaald
(en nergens rollators want dat is vrouwenwerk)
ze leunen op hun verleden en een stok
hebben nog maar kort de tijd maar ze leven
op een eiland
©
Bert Struyvé
Geen opmerkingen:
Een reactie posten