Nieuwe man - Erwin Steyaert

Vader is moe. Altijd de man afzweren
die de kop opsteekt in ochtendstijfheid.
In lunchpauzes vegetarische slaatjes.
Boodschappenlijstjes in zijn jas.

Als het huis voor hem alleen is, glijdt
zijn hand onder zijn schort. Hoe glad en
haarloos zijn z’n dijen. Hij mijmert
op onopgemaakte bedden van dochters:

over lot en chromosomen. Hoe zit hij
gevangen in zijn wol. Hoelang kan hij
zijn haar nog in een staartje, een gaatje
in zijn oor? Met een kopstem vermaant hij

ongetemde zonen, springt hen voor
door brandende hoepels. Hij leest
de bijsluiters van pijnstillers. In het glas
bruist de branding van een Pacific.

Een eiland verdwijnt altijd eerst aan de randen,
maar vent zijn blijft een zeer voor het leven.



© Erwin Steyaert