Hortaplein
Elke dag, vroeg in de ochtend, ben ik hier
om niet te zijn wie ik had kunnen zijn,
wie ik ben geweest.
Ik ben het hoofd dat onder de stolp ligt
in de hal, waar iedere bezoeker langs me loopt
voor bezoek aan een kennis of verwante die niet mag lijden.
De vrouw die in het zwart is gekleed
ziet hoe ver ik ben geraakt.
Wie spuugt, kan het niet laten.
Ik kies er niet voor om te luisteren naar moeilijke betogen
waar ik in kan afdalen en geen mens me nog vindt,
verschrompelde cactus in de woestijn.
Het plein is groot en leeg.
Reizigers lopen heen en weer.
Bussen vertrekken of komen aan.
Een spreker van hoog niveau zet het glas water
midden in het beeld.
Niemand kijkt hiervan op.
© Joris Iven
Voorpublicatie uit 'Onderdak', de nieuwe Parnassus-bundel van Joris Iven.
Het gedicht 'Hortaplein' verschijnt voor het eerst.
Meer info over de voorstelling via dit Schaal van Digther-bericht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten