Over de wateren (1)
Wie schrijft, schrijv’ in den geest van deze zee of schrijve niet
(H. Marsman, ‘De zee’)
(drie gedichten van Jan-Paul Rosenberg uit de gelijknamige cyclus)(3/6)
Vanitas
Nu ook de laatste stem gezonken is denk ik terug
aan wat er was: een strand, daarop een dode meeuw
schetsmatig uitgebeend tot voorgrond voor een zon
waar schoonheid kraakt onder de laars van God
hoest schuim verdwaalde pluimen op, in een parfum van damp
herinner ik het zand – wat niet werd vastgelegd, drijft af
in visioenen. Er spoelen snavels mee, harpoenen
en een vlerk laat los, bestrijkt de avondval
met parelmoeren schijnsel van de maan, een taal
waarin vol eigendunk de uitgedijde oceaan
een nieuwe wereld openbaart, me wraakt
met honger en met dorst, verlost
streel ik verzopen meteoren, geef een kreeft de borst
en zet me binnen de omheining van de kosmos om
in dromen c.q. denkende microben, zo oneindig
uitgekookter dan mijn menselijke vorm.
© Jan-Paul Rosenberg
Roeping
De oppervlaktespanning breekt, voorbij de spiegeling
hangen de tuinen van verzonken lengtegraden
schrijf ik verdwenen mensennamen
in het nat, op weg naar een verborgen land onder de baren
bouw ik met wolken mijn herinneringen na, laat me verdwalen
in de vraag waarom bleef uitgerekend ík gespaard, misleid
klamp ik me vast aan wat mij drijft
richting de ogen van een uitverkoren infernale periscoop
die mij vervloekt en tegelijkertijd tot redder doopt.
© Jan-Paul Rosenberg
Rif
Van wrakhout bouwde ik een ark
voor aardaroma’s; alle reine en onreinere gedachten
heb ik tot schalmeimuziek verklankt en tot gezang
voor onderzeese baaien waar azuren winden razen
door verkalkte oren, aan een dwarse mast genaaid.
Ik zet een masker op, duik onder, ga op zoek
naar sporen van beschaving, zie een rif vol wuivende poliepen
in fabrieken, lumineuze kwallen rondom winkelhallen, in kantoren
giftige murenes op het zilte geurspoor van sirenen – zie, er drijft
een kunstgazon voorbij, bevlogen roggen zweven langs koralen
van bolides en mobieltjes
zwemmen door tentakels, klotsend kwijnt
een schervend heiligbeeld, in hoger sferen
reikend naar een heerschappij voorbij het tij, haast godgelijk
proef ik een druppel leven in een oceaan van eeuwigheid.
© Jan-Paul Rosenberg
Jan-Paul Rosenberg is oprichter en directeur van Stichting Achterland, bruggenbouwer tussen literatuur en maatschappij. Zijn poëzie verscheen in verscheidene literaire tijdschriften en bloemlezingen. In 2018 was hij de winnaar van de negende editie van de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd, in 2020 won hij de Poëziewedstrijd van de stad
Oostende en in 2022 werd hem de Rob de Vosprijs toegekend. Als performer trad hij op in onder meer Branoul, Perdu en ’t Einde van de Wereld. Jan-Paul Rosenberg ontwikkelt concepten op het grensvlak tussen poëzie, visuele kunsten en muziek. Zijn bundel ‘Laatste foto van de vrede’ verscheen in 2022 bij De Arbeiderspers. Sinds 2023 is hij stadsdichter van
Zeist.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten