Slauerhoff - Pieter Drift

‘Het is een prima verhaal hoor, maar tegenwoordig is dat niet meer genoeg. Het moet steengoed zijn.’ Chris zet de A4’tjes rechtop en tikt ze twee maal op tafel. ‘Je kunt wel schrijven hoor, maar er gebeurt niets met me.’ Ze knikt, neemt de papieren van Chris aan en stopt ze in een mapje die ze direct in haar tas schuift. Chris pakt zijn telefoon en zegt dat hij verder moet. Hij staat op en loopt naar de bar. Darja besluit niet te wachten tot hij klaar is.

Thuis zet ze haar tas op tafel en loopt naar de spiegel. Haar mascara is iets uitgelopen. Ze kijkt naar haar bloesje met iets te laag decolleté. Ze maakt de knoopjes los en haalt een slobbertrui uit de kast. Met de rug van haar hand poetst ze de meeste mascara weg. Twee uur later komt Gerard thuis. Ze vertelt hem wat Gerard gezegd heeft en hij reageert met dat ze beter dan prima schrijft. Daarna loopt hij naar de koelkast en haalt de fles champagne eruit die hij gekocht had voor dit moment. Hij zet hem op het aanrecht.

'Wat zullen we doen?’ vraagt hij.

Darja staat zonder iets te zeggen op en loopt naar de slaapkamer. Ze laat zich op haar buik op bed vallen. Het dekbed ruikt muf, maar voelt ook troostrijk. Elk bed van iedere student waar ze had geslapen, had dezelfde geur. Het is de lucht die onsterfelijkheid uitstraalt. Ze hoort de kurk van de fles gaan met een zacht plopje. Waarschijnlijk had Gerard de fles laten knallen als Chris haar een contract had aangeboden. Waarom zou haar verhaal beter zijn dan dat van al die anderen? Toen ze het opschreef, had ze geen enkele twijfel, maar nu het afgewezen is, begrijpt ze niet waar ze arrogantie vandaan gehaald heeft om het aan Chris te laten lezen. Chris en Darja hadden op de middelbare school twee jaar een relatie gehad, maar zoals dat wel vaker gaat, hield die geen stand toen ze gingen studeren. Ze besloten er gezamenlijk een punt achter te zetten. De ware reden had Darja niet verteld. Ze was in het eerste jaar verliefd geworden op iemand anders. Chris verhuisde niet veel later naar Amsterdam.

Twee jaar geleden las ze in de krant dat Chris een uitgeverij was begonnen en talent zocht. Via Facebook zocht ze contact met hem en hij accepteerde direct haar vriendschap. Het bleef van zijn kant bij het liken van al haar selfies. Toen ze via Messenger aan Chris had geschreven dat ook zij verhalen schreef, stelde hij voor om eens te gaan lunchen. De week daarop zat ze veel te vroeg in de genoemde lunchroom vlakbij de uitgeverij. Naast haar stoel stond een tas met twee verschillende mapjes. In het voorste mapje zat alleen haar beste verhaal. De ander was gevuld met de rest van haar proza plus wat gedichten. Ze zou aan het einde van de lunch bepalen wat ze aan Chris zou laten lezen. Hij kwam binnen, groette de dame achter de bar bij de voornaam en liep door naar Darja. Hij omhelsde haar, wreef over haar rug waarbij het leek alsof hij met duim en wijsvinger even de sluiting van haar bh verkende. Eerst bekeek hij haar van top tot teen, pakte toen met beide handen haar gezicht en zei dat ze er echt goed uit zag. Daarna kuste hij haar vol op de mond. Amsterdamse klefdoenerij, zou Gerard dit genoemd hebben. Alle Amsterdammers denken dat iedereen hier wil wonen. Volgens Gerard bestaat Amsterdam alleen bij de gratie gods. Alleen jammer dat god dood is. Chris pakte haar handen en zei nogmaals dat hij blij was haar weer eens in het levende lijve te zien. Zijn blik gleed naar haar decolleté. Een kleine lach kwam op zijn gezicht. ‘Ergens heb ik nog twee naaktfoto’s van je liggen. Ze zitten in een envelop waarop Ongeopend verbrande !! staat.’ Darja schrok en vouwde direct haar armen over elkaar. De foto’s waren genomen op hun laatste vakantie samen. Hij had de camera gepakt en snel een paar foto’s gemaakt toen ze naakt op het strand lag. Ze had zich geschaamd, maar hij zei dat hij graag op elk moment van de dag haar lichaam wilde kunnen zien. Chris schoot in de lach.

‘Slauerhoff,’ zei hij, ‘Goed verhaal hè. De envelop ligt in het literatuurmuseum met daar bovenop de naaktfoto’s van je naamgenoot. Ik wilde toen foto’s van jou, omdat Slauerhoff ze ook had van zijn eigen Darja.’

Ze nam een iets te grote slok en zei dat ze toentertijd bij hem weg was gegaan omdat ze verliefd was geworden op iemand anders. Even stopte hij met kauwen. Daarna nam hij een slok en slikte alles door. Toen zijn mond leeg was, keek hij Darja weer aan. Verder reageerde hij niet. Tijdens de lunch werd geen een keer gesproken over haar schrijven. Toen ze opstonden haalde Darja de eerste map tevoorschijn.

‘O ja, je verhaal,’ zei hij, ‘Ik zal het lezen.’

Hij nam het aan en stopte het ongezien in zijn tas.


© Pieter Drift

Over de auteur
Pieter Drift (1967) studeerde in 1991 af aan de kunstacademie te Rotterdam. Hij etst, tekent en schrijft. Zie pieterdrift.nl. Samen met Willem Jakobs vormt hij sinds 2012 een kunstenaarsduo. Werk te vinden op jakobsdrift.nl. Publicaties in o.a. Extaze, Ballustrada, Tijdschrift Ei, De Optimist en Ambrozijn.

Pieter Drift: 'Portret van een man'-2020