Bezig met alleen te zijn
(Ik ben de minste mensen 2)
Ik heb oprecht getracht
mijn haakse kanten rond te vijlen
dwars en tegendraads bleef ik echter,
spaarde niet mijn lijf.
Ik vroeg me af van wie het was
en liet het daardoor almaar slordig losser
want op die manier had ik er nog wat aan.
Door onophoudelijk te willen dat ik me niet doorgaf,
kweekte ik maar distels in mijn hoofd.
Ik draaide me, met mijn voortdurend groot gelijk,
een rad voor al mijn ogen,
raakte elke richting kwijt.
(zie mij nu bezig met alleen te zijn)
© Etienne Colman
Uit de cyclus 'Ik ben de minste mensen'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten