Zonde van het leven
De jaren rukken op en ik drijf mee, de afgelegde weg
lichtzinnig vluchtig en banaal. Ik onderbreek te zelden,
mis zo vaak het onderscheid tussen de werkelijkheid
en wat me wakker houdt. Mijn angst is het vergeten.
Ik vertaalde mijn verleden naar het heden vals, verschool
me in de regel in het kreupelhout van gewetenloos
verlangen. De momenten heb ik slecht besteed. Ik was
gewoon. Ik was soms weinig meer dan een vermoeden.
Vanaf nu wil ik de muren over die nog moeten
opgetrokken worden, ook al tuimel ik zodoende
uit de tijd, beschadig zo de dag. Ik wil de tijd
terug om stil te staan. Om niet meer te bewegen.
Elke stop wordt woordeloos en droog. En veel te kort.
Zonde van het leven.
© Etienne Colman
Hamme
Dit gedicht werd in oktober 2021 bekroond met de tweede prijs in de
wedstrijd “Poëziepad van A tot Z”
Geen opmerkingen:
Een reactie posten