ingebeelde genoegen van weleer om alsmaar
weer op pad te willen gaan. Een eindweegs,
op vreemd terrein. Naar het onbestemde dat we
zelf hadden geschapen: verte, steden en hoe we
daar rondreden. Scherm noch stem wees ons een
richting aan. Er was alleen het vergapen: aan oude
gevels, kroegen, etalageramen, gevat in een vlecht-
werk van straten en pleinen. Hoe wij dan uit het
register van een beduimeld boek de namen van
verloren gelegde steegjes prevelden. Straatlichten
en neonreclames achter elke hoek telkens weer
een ander verhaal verzonnen. En wij daar, ergens
vandaan, beduusd aan voorbij zijn gegaan.
© Patrick Cornillie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten