nooit was iets voor altijd, toch leerde ook zij niets
uit de fouten van haar moeder, om geen liefde te verwachten
van mannen als schaduwen, splinters in haar borstkas
Altijd weer diezelfde signalen van haar lichaam
dat haar opeiste, het soepele ritme van haar heupen
waarmee ze hun hongerig vlees bedwong
haar mond die niet afwees maar ook niet opzocht
Het liefst bleef ze binnen de grenzen van haar huid
nestelde ze zich in de holte van een oksel, het deed er niet toe
wat onderweg gebeurde, nooit liet ze iets van zichzelf achter
haar lichaam hield stand
© Steven Van Der Heyden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten