Koningen en koninginnen heb ik afgelegd.
Spiegels verdragen aftakeling slecht
en slachtoffers zijn vermoeide helden.
Ik ben bereid tot onbeduidendheid.
Tot krimpen als ik de definitieve
uitnodiging krijg. Bloedarmoede
of oud zeer de tel houdt mijn hart bij.
Mijn ogen kijken dapper door.
Ik ben er nog maar kinderkoppen
daveren mijn jaren weg. Iedere ruggengraat
ben ik over. Ga met een vinger over mij
en ik lig in je. Het kan dat ik na dit gedicht
zomaar breek.
De roof door de nacht haalt levensherfst aan.
Door afstand te nemen van verdriet benader ik
mijn verlies. Ik adem om mezelf te verzamelen.
Ik schrijf je. Ik kleed mij met aarde.
Grond wordt de echokamer van mijn ziel.
© Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Poëzie Centraal
Geen opmerkingen:
Een reactie posten