Vreemd lege hemel, waar je ook kijkt.
In de verte de heuvel, een mastodont die lang geleden
ging liggen en nooit meer op is gestaan.
Traag kruipen stille wegen naar boven,
daarachter moet het nog nacht zijn.
Aan mijn voeten de stad met haar open einde: de zee.
Trucks rijden af en aan bij de ferry.
In de straat beneden schreeuwt een jongen een naam,
een roepen dat langzaam verwaait, onverstaanbaar.
Ik kijk opnieuw naar de verte, hoe verder hoe vager,
en weet hoe onscherp het beeld is
waarin de verte mij waarneemt, hoe ik al schrijvend,
vervaag.
© Julien Holtrigter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten