tokketokketok
de wagon doorklieven
pal naast mij houdt ze halt
terwijl ze mijn verweerde rugzak monstert
zich voorover buigt
om met vlugge halen
van de zitbank weg te vegen
wat haar hindert
(kruimels misschien?)
trekt ostentatief haar jas uit
haar knellend nauwe handschoenen
haar muts
zijgt neer met de weldoordachte zet van
hier ben ik raak me niet aan
voor mij ben je niks, minder dan niks
hoe ze vervolgens met beide handen
haar tas omklemt
op haar netjes ingepakte knieën
de ogen sluit om deze
de ganse goddamn reis
toe te houden
zoals alles aan haar op slot
geen spier nog die verroert
tot de trein stopt
in het enige station denkbaar
rekening houdend met haar ontkenning
haar misprijzen voor iets
dat maar op een ander mens zou kunnen lijken
hoe ze vervolgens ceremonieel
haar purperen tas oppakt
haar witte jas, witte handschoenen
witte muts weer aantrekt
en het tokketokketok
van haar zelfverzekerde stap
u i t d e i n t
doorheen het treincoupé
© Rose Vandewalle
Het gedicht ‘Treincoupé’ maakt deel uit
van de cyclus ‘golfslag’ die simultaan als ‘corona passiefloranummer’ 6&7
door Dodopers Eindhoven wordt gepubliceerd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten