een groepsdier ben ik nooit geweest
en sterk was ik maar heel even
mijn totem kon niet fouter zijn en toch
tussen het ontwaken en het besef dat ik ontwaak
passen dertig seconden zonder pijn
waarin ik galoppeer over de steppe,
niet gehinderd, maar bulderend briesend
alle hindernissen omver beuken
mijn instinct achterna richting horizon
die eindeloos opschuift met de dag
daarna ga ik naar beneden en maak ik koffie
vis ik moeizaam stront uit de kattenbak
© Femke Vindevogel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten