Iemand sangria, sangria someone – Jan Posman

een strandfeest, iemand sangria, sangria someone, er zit zout in je haar en
het is niet de bedoeling dat je nu vraagt naar enig vroeger, enig voornemen,
noch enig later, onthef jezelf eens van een reflex, concentreer je op wat hier
weerklinkt en voor je ogen danst, de sluiernevel, neem hem waar, de kennis
van de hemellichamen die ik als een schoolmeester noem en voor je spel

volg ook de arpeggio’s, ze vuren vast iets aan, iets rond je heupen als een hoepel
van ambigu verlies, en als het even kan smoren ze een plan dat sinds een bespreking
met koffie en verwarming, projecties op een scherm, lelijke stoelen, je ziet het voor
je, ergens in de winter ergens in de wereld van de ongelegen eisen en de
niet te drinken koffie uit een apparaat, een plan dat sinds die bespreking lang
in je hoofd heeft gedaverd
je eerst invroor
ja echt

een strandbal in kinderkleuren een deel van je kleding als kussen en mijn sarcasme als
een symptoom, mijn rest van die wereld, van die wereld van de winter, de lelijke stoelen
de niet te drinken koffie in kartonnen bekers, mijn sarcasme als een symptoom bijna
moeiteloos tussen ons in, we laten het voor wat het is
we kijken toe terwijl het zich voltrekt
hoe is dat mogelijk?

je figuratie hitst, je lijnen spelen een oud spel, de geschiedenis van de honger, het verleren
van de beheersing, een spel met heen en weer, je geluid verzint mijn instemming met je
zucht, nee, niet die van het genot maar die van de vertwijfeling of zijn die soms
verbonden? met je zin in verlies, je voornemen niet voor te nemen, de plannen te
verwarren, de afspraken naar de wolken te verplaatsen, je zegt dat het al zo lang
hetzelfde is en dat het op is, we mogen niet meer groeien, we moeten ontwensen

in je gezicht is een gedicht dat al het grijs en het gelijk van de listigste zinnen wist
in je gezicht is een gedicht dat de andere gezichten
met daarin die verknipte eisen, die omgeleide aandrift
schoonveegt tot hun schetsen weer licht zien
tot de lijnen oprechter de twijfel uitwijzen
er zijn altijd maar te veel mensen, met te veel eisen
zelfs op een strandfeest
zelfs in een nacht zonder inmenging, instigerende tekens
zonder eigenzinnig licht


© Jan Posman