ze glijdt met haar hand langs mijn sleutelbeen
beweert dat ik uit mooie lijnen besta
ik verbind met mijn wijsvinger de sproetjes
op haar lichaam tot sterrenstelsels
bestudeer de melkweg op haar rechterdij
ik vouw onder en om haar armen en benen
alsof ik een octopus ben en zij een hapje
om te bewaren voor later als ik honger
heel even zijn we elkaars licht verstrengelde
partikels water, stikstof en koolstof
voor één keer in dezelfde richting dwarrelen,
dichterbij dan nu kunnen en mogen wij niet
ik draag onderbroeken twee maten te groot
zelfs een lapje stof mag niet te veel verwachten
© Femke Vindevogel
Geen opmerkingen:
Een reactie posten