Dat ze ons voor gingen met de blik
naar het thuisland, angst in de aders
en hoop op eeuwigdurende vrede.
Weggerukt geluk onder de grafstenen
als gesneuvelde bloemen in de groei.
De dagen verduisteren in zwijgen.
Het licht prikkelt de stilstand wakker
in nieuwe kansen en overtuigingen.
Het verleden wordt niet vergeten.
Er komt een tijd waarin vogels zachte
woorden spreken en de vissen vliegen.
De liefde dragen we op onze handen.
© Erika De Stercke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten