Eilanden weten niet wanneer
ze zinken. Maar zakken doen
ze - zakken bijbelvast tussen
de wateren.
Bewoners glijden in hun aarde.
Het is een zeker glijden: met
diepe grimmigheid en schroom.
Overal kan woede liggen:
onder een dak, een steen,
zelfs onder serreglas.
Verdwijnt een leven
voor heel even in een mens.
Laat boosheid zakken
zoals eilanden dat doen. En
wacht met zinken in de aarde
tot er ruimte is. Tussen
de grassen en de graven.
Leven is geduldig kruipen
in een veld van muren.
© Philippe Cailliau
Uit ‘Omtrek van water’, gedichten 2016-2019. De bundel verschijnt
omstreeks medio 2020 bij Uitgeverij Kleinood & Grootzeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten