Het waren de bommen. Het was
de oorlog, die het leven van zovelen nam.
De jongen uit onze straat, het meisje
dat de ramen lapte en de vader die
het kistje van zijn zoontje droeg.
Achter hun in steen gegrifte namen
gaan afgebroken levens schuil.
Oorlog veegde hun toekomst uit.
Vernieling en dood deden levenloze lichamen
verzinken in de stilte van het sterven.
Misschien kregen ze een schone begrafenis,
bracht men eer en vloeiden er tranen.
Het is zo lang geleden. Een verhaal dat
wordt doorverteld. Of dat in nukkig zwijgen
blijft gehuld. Of vergeten tussen de plooien viel.
Afgenomen levens, zo plots afgenomen van wie
hen liefhad en zonder hen verder moesten gaan.
Je plant wat bloemen in de aarde en buigt
het hoofd. Een verloren hand zoekt de jouwe
en je omhelst het troostend licht.
© Achilles M. Surinx
Geen opmerkingen:
Een reactie posten