op het uur van de visser
gehuld in een blinddoek van water en lucht
gooit hij zijn netten
het zeegat in, hij moet
van het droge af, bodem aftasten
zich spoelen in een storm
een dichter komt meestal
van kale reizen terug
karig de vangst die zilt doordrenkt
groter is dan mazen, soms
verklanken stemmen,
doorrookt als haringen
aan wal zijn nagejaagde lied
dat zich vasthaakt in een passant
© Lieve Desmet
dinsdag 31 juli 2018
zaterdag 28 juli 2018
Het juk van de dichter?
 |
| Foto Paul Rigolle voor Digther @TAZ2018-Apéro Poëzie-Za 28/7/2018 |
Zwichtend onder het juk van de dichter? Niet zo bij Joost Decorte!
Joost Decorte trad op zaterdagvoormiddag 28/7/2018 op tijdens "Apéro Poëzie" van Theater aan Zee. Simone Milsdochter sprak met Kira Wuck, die door haar naar Oostende was uitgenodigd en met Carl De Strycker die het interview voor zijn rekening nam.
Joost Decorte is met zijn erg overtuigende debuutbundel "Stalker" genomineerd voor de Poëziedebuutprijs aan Zee. De andere genomineerden voor de editie van 2018 zijn Simone Atangana Bekono, Laurens Ham, Dominique De Groen en Vicky Francken. Uitreiking op 4 augustus 2018 tijdens Theater aan Zee.
Over de tweede Poëziedebuutprijs aan zee:
In aanmerking komen alle Nederlandstalige debuten gepubliceerd bij reguliere uitgeverijen in 2017. In de jury zetelen: Lies Van Gasse, dichter en kunstenaar, Willem Thies, dichter en recensent, Martine Vandermaes, bibliothecaris van Bibliotheek Oostende en Hendrik Tratsaert, artistiek coördinator Literatuur en Beeldende Kunt bij KAAP; Sarah Vankersschaever (De Standaard) is juryvoorzitter.
(P.R.)
maandag 2 juli 2018
Dame in het blauw voor de spiegel - Geert Jan Beeckman
(bij Rik Wouters)
Gisteren tijdens het kunstweekend in Brussel o.a. gaan kijken naar het werk van Rik Wouters in het KMSK. Wouters was schilder, beeldhouwer en tekenaar, die ons een briljant en kleurrijk oeuvre naliet, dit in scherp contrast met de drama’s die zijn leven teisterden tot aan zijn vroege dood in 1916 op 33 jarige leeftijd.
Wat mij o.a. begeesterde: ‘Dame in het blauw voor de spiegel’. Uit 1914. Een werk waarin de interactie tussen figuur en ruimte het uitgangspunt vormt. Schetsmatig opgebouwd, sterk in de hoeken van het beeldvlak (via de rechterbenedenhoek kom je de kamer en het werk binnen). Hoe creëren diagonale blauwe vegen een horizontaal vlak dat meer dan de groene vaas draagt.
En hoe bevinden wij ons in het spiegelbeeld dat in vaagheid nauwelijks verschilt met wat zich voor de spiegel bevindt. Bekijk de stolp, helderder in de spiegel dan ervoor, een merkwaardige omkering. En hoe vier heldere bloemen de aandacht stelen en de openingen in de verflaag niet alleen de ruimte suggereren, zoals in de rechter benedenhoek, maar ook de vrouwenfiguur modelleren.
Zie de lichtvlek, wat geen gat is in de jurk. Als een geboetseerde vorm gaat ze de dialoog aan met haar omgeving die ze in haar blauwheid domineert.
Een geleende stem in het oor begeleidde ons tot bij het beeld dat je moest zien. Ik dacht eerder aan muziek waar het werk om vroeg . Zo zag ik Erik Satie zitten die een stoel gaf aan Ólafur Arnalds. Beiden speelden ze viool. Ook van die poëzie klopte alles wat werd bedoeld.
© Geert Jan Beeckman
Blog Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Facebook
Gisteren tijdens het kunstweekend in Brussel o.a. gaan kijken naar het werk van Rik Wouters in het KMSK. Wouters was schilder, beeldhouwer en tekenaar, die ons een briljant en kleurrijk oeuvre naliet, dit in scherp contrast met de drama’s die zijn leven teisterden tot aan zijn vroege dood in 1916 op 33 jarige leeftijd.
Wat mij o.a. begeesterde: ‘Dame in het blauw voor de spiegel’. Uit 1914. Een werk waarin de interactie tussen figuur en ruimte het uitgangspunt vormt. Schetsmatig opgebouwd, sterk in de hoeken van het beeldvlak (via de rechterbenedenhoek kom je de kamer en het werk binnen). Hoe creëren diagonale blauwe vegen een horizontaal vlak dat meer dan de groene vaas draagt.
En hoe bevinden wij ons in het spiegelbeeld dat in vaagheid nauwelijks verschilt met wat zich voor de spiegel bevindt. Bekijk de stolp, helderder in de spiegel dan ervoor, een merkwaardige omkering. En hoe vier heldere bloemen de aandacht stelen en de openingen in de verflaag niet alleen de ruimte suggereren, zoals in de rechter benedenhoek, maar ook de vrouwenfiguur modelleren.
Zie de lichtvlek, wat geen gat is in de jurk. Als een geboetseerde vorm gaat ze de dialoog aan met haar omgeving die ze in haar blauwheid domineert.
Een geleende stem in het oor begeleidde ons tot bij het beeld dat je moest zien. Ik dacht eerder aan muziek waar het werk om vroeg . Zo zag ik Erik Satie zitten die een stoel gaf aan Ólafur Arnalds. Beiden speelden ze viool. Ook van die poëzie klopte alles wat werd bedoeld.
© Geert Jan Beeckman
Blog Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Facebook
zondag 1 juli 2018
Nu we verder zijn gelopen - Geert Jan Beeckman
In kortstondige ontmoetingen, in gemiste afspraken, verloren brieven. In vergeten voornamen, in gezichten achter de rug, in verschoten schoolfoto’s die blank zijn geworden.
In telefoonnummers van verdwenen agenda’s, in doorgangsruimtes zoals cafés, hotels en stations duikelen zij zichzelf weer op, de mensen die je ooit bent tegengekomen van het leven.
Zij bedienen zich van straten, pleinen, van waar wij liepen, toen nog met het woord toekomst in het hoofd. Nu we verder zijn gelopen langs diezelfde straten, kom je het verleden tegen op het kruispunt van het heden, en vragen ons af hoeveel later wij zijn geworden, later dan je ooit had kunnen denken. Velen zijn gevallen, verdwenen in de plooien van de tijd, staan aan de andere kant, zijn minder dan een huis geworden of hebben nu kamers waarin stilte groeit. Velen staken de dagen over naar later en hebben nu een stad of een leven even druk als ik, waarin ze anoniem zijn en de onzichtbare grenzen hebben genomen die bij de leeftijd hoort.
In de ochtend, als zij met hun voeten gaan doen naar waar zij moeten, dragen ze niet alleen de tijd op hun rug maar ook de mensen die zij niet meer tegenkomen. Soms, als zij op reis gaan om te zien en te vragen waar iedereen naartoe is, staan ze op een plein aan het einde van de wereld.
Dan halen ze daar hun koffers van hun rug om neer te zetten als roerloze dromen en raken ze verre periodes en ogenblikken aan. Want alleen zo wordt de herinnering de echte ruimte die ons ‘ik’ kan betrekken op vroeger.
© Geert Jan Beeckman - 14 april 2017
Blog Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Facebook
In telefoonnummers van verdwenen agenda’s, in doorgangsruimtes zoals cafés, hotels en stations duikelen zij zichzelf weer op, de mensen die je ooit bent tegengekomen van het leven.
Zij bedienen zich van straten, pleinen, van waar wij liepen, toen nog met het woord toekomst in het hoofd. Nu we verder zijn gelopen langs diezelfde straten, kom je het verleden tegen op het kruispunt van het heden, en vragen ons af hoeveel later wij zijn geworden, later dan je ooit had kunnen denken. Velen zijn gevallen, verdwenen in de plooien van de tijd, staan aan de andere kant, zijn minder dan een huis geworden of hebben nu kamers waarin stilte groeit. Velen staken de dagen over naar later en hebben nu een stad of een leven even druk als ik, waarin ze anoniem zijn en de onzichtbare grenzen hebben genomen die bij de leeftijd hoort.
In de ochtend, als zij met hun voeten gaan doen naar waar zij moeten, dragen ze niet alleen de tijd op hun rug maar ook de mensen die zij niet meer tegenkomen. Soms, als zij op reis gaan om te zien en te vragen waar iedereen naartoe is, staan ze op een plein aan het einde van de wereld.
Dan halen ze daar hun koffers van hun rug om neer te zetten als roerloze dromen en raken ze verre periodes en ogenblikken aan. Want alleen zo wordt de herinnering de echte ruimte die ons ‘ik’ kan betrekken op vroeger.
© Geert Jan Beeckman - 14 april 2017
Blog Geert Jan Beeckman
Geert Jan Beeckman op Facebook