Wanneer huizen burchten geworden zijn
tussen hun dunne muren, mensen gevangen
zitten in zelfgeweven cocons, is het winter.
Vergeten woorden komen spontaan terug,
verhalen, voortijdig afgebroken, krijgen
een laatste bevrijdende zin. Ogen glanzen.
Hoe kouder het wordt, hoe vlugger de
ijslaag ontdooit, het gefluister buigzamer
plooit, het wonen weer smaakt naar geluk.
Maar al te lang hoeft dit niet te duren,
kaarsvlam en glitter vervangen geen zon,
de stad wordt te stil en te langzaam de uren.
Zo geeft men altijd de tijd uit handen. Straks
zingt de zomer zijn veelkleurig lied, worden
woorden weer gloeiend geroosterd, op as.
© Christina Guirlande
Geen opmerkingen:
Een reactie posten