In deze heldere vriesnacht moet ik denken aan de ontelbare woorden van de ontelbare gedichten in de hoge donkere zalen, kelders, depots en oubliëtten van de grote bibliotheken.
Verzonken in papier, velijn of perkament, verzonken in hun rijmen, hun duisternis, hun metaforen, lang niet meer gelezen of voor immer ongelezen, slapen zij.
In deze heldere vriesnacht door bewustzijn aangeraakt, gaan de oude gedichten in de oude, koude bibliotheken vorsthelder knisperen, zoals gras en kreupelhout knisperen onder rijp in de witte bermen van de autostrada’s van de grote landen in de nacht.
En wat betekent voor jou, verre vriend, (even niet denkend aan Schönberg, Delvaux, Piero della Francesca), het begrip Verklärte Nacht?
© Frans Deschoemaeker
Uit: De waterlelies van Montparnasse, een werk in gestadige voortgang.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten