het is maar hoe je 't bekijkt
de tuin ligt in een vierkant besloten
een gesloten wereld eindeloos alleen
voor wie zich er in bevindt
het is er allemaal: de aarde
van rood oker, de talloze tinten groen
het blauwige vermoeden van water
het donkere silhouet van een pad
en daar ergens verloren de kleine jongen
de tuin leest als een paradijsboek
waaraan maar geen einde komt
nog niet weet hij dat hij op een dag
wakker wordt, het boek achter zich gooit
en de tuin verlaat voor een tijd
waarin er alsmaar meer minder
en minder tijd zal zijn
© Jan M. Meier
Uit de ongepubliceerde bundel Tekenen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten