Stofjes op een weegschaal - Hervé J. Casier

Recensie Frank Decerf

Wie de naam Vlissegem hoort, weet hoogstwaarschijnlijk niet waar deze plaats te situeren, maar wie de naam Hervé J. Casier hoort, weet zeker dat we het over de dichter hebben. Welnu, in De Haanse achterlanden ligt het pittoreske dorp Vlissegem en het is daar dat de auteur zich geregeld achter zijn schrijftafel zet. Of hij

hetzelfde zicht deelt als, indertijd, Stijn Streuvels weet ik niet, maar het zwarte brokkelige akkerland dat hij overschouwt zal zeker niet heuvelachtiger zijn. Vanuit deze verdoken plaats schrijft de auteur al jaren, werkt er al decennia lang aan een poëzieproductie om u tegen te zeggen. De vele mérites die hij ondertussen opgestreken heeft, bewijzen dat men zijn inspanningen apprecieert. Ook nu weer komt hij met Stofjes op een weegschaal uit zijn zelfgekozen verbanning. Vanuit het hoge groene poldergras stijgt zijn stem als een zomerse leeuwerik. Geen pen met pluim of gouden inktpot… Neen, bij Casier zijn de bouwmaterialen eenvoudige woorden, uitgepuurde beelden en een ogenschijnlijke simpliciteit die vakmanschap verraadt. Hervé J. Casier was niet van plan om nog een nieuwe bundel te publiceren, maar hij kan het hoogstwaarschijnlijk niet laten. Wat zou een dichter anders moeten doen? Op zijn lauweren rusten en iedereen tot op het bot vervelen met voorbije glorieuze overwinningen? Casier schrijft verder, werkt gestaag verder. Spaarzaam is het werk gegroeid. Al het vet is weg. De literaire cholesterol is onder controle en het uithoudingsvermogen bij de lezer, zal beloond worden. De bundel telt 30 gedichten en daarin vinden we 750 woorden. Is dat veel? Is dat genoeg? Is dat te weinig?

Neen, dat is Hervé J. Casier. In zijn poëtica strooit hij het zaad van ontkiemende gedichten; heel uitgemeten, strak spaarzaam. Geen barokke constructies. Geen groteske schijnbewegingen. Niet te veel woorden, geen overbelasting. Elke letter moet zijn plaats vinden. Elk woord moet zijn buurman aanvaarden, in dit Huis van Poëzie een onderkomen zoeken, tot louterende beelden komen. Zoals alcohol bij overdaad schaadt, is dat ook vaak het geval bij mindere poëzie. Deze poëzie zweeft daarom in de hogere luchtlagen van de Vlaamse literatuur, omdat de ballast allang vakkundig is weggewerkt. Hervé J. Casier komt in vele gedichten verrassend uit de hoek, zelfs de aandachtige lezer wordt op het verkeerde been gezet, maar zal de kwinkslag wel weten te appreciëren.

op de schalen
van richter
lag er
wat sneeuw
op die
van beaufort
een donsveertje
wind
op de onze
die avond
helemaal niets


In deze bundel komt de dichter tot rust en die balans wil hij met zijn lezers delen. Wat zit er achter de titel Stofjes op een weegschaal? Het kan van alles zijn. Maar relativeert Hervé J. Casier misschien over het lot van schrijvers en dichters? Filosofeert hij over de afgelegde weg, over het nut van zoveel schrijversinspanning? Denkt hij na over de situatie van hedendaagse poëzie in deze turbulente tijden, deze woelige samenleving waarin stuiptrekkingen en barensweeën elke dag in het nieuws komen en onze wereld opnieuw boetseren tot een beeld waarvan we nu het resultaat nog niet kunnen kennen? Wil de dichter zeggen dat gedichten eigenlijk zo zwaar doorwegen als stofjes op een weegschaal? Joost mag het weten en Hervé J. Casier zal het waarschijnlijk niet zeggen…


Stofjes op een weegschaal, Hervé J. Casier, 35 blz. € 14,90, Uitgeverij C. De Vries Brouwers Antwerpen – Rotterdam, 2015, ISBN 978-90-5927-447-1

© Frank Decerf