Bianca Blues van David Troch. De voorstelling.

Zaterdag laatst, 24/10/2015, werd in de volgelopen zolderverdieping van het Poëziecentrum ‘bianca blues’, de gloednieuwe dichtbundel van de Gentse Stadsdichter David Troch voorgesteld. Het werd een voorstelling die net dat ietsje meer te bieden had dan wat ons bij de meeste boekvoorstellingen te beurt valt. Groot aandeel daarin had Steven De Bruyn, rasmuzikant en voorman van The Rhythm Junks, die samen met Troch een optreden bracht waarvan iemand – als dat al niet zou zijn gebeurd – beslist een geluidsregistratie had moeten maken.

Voorafgaand aan het intieme dubbelconcertje De Bruyn – Troch had radiopresentator en definitieve Stokstaart-stem Wim Oosterlinck badinerend en luimig de bundel ingeleid. Oosterlinck had ons voorgerekend dat Troch, vermits er sinds de publicatie van “Buiten Westen”, zijn vorige bundel, drie volle jaren waren verstreken, aan zijn nieuwe bundel had geschreven tegen een ritme van zowat twee woorden per dag. Wat ons betreft kan dat enkel pleiten voor de zorgzaamheid van de dichter.

Bianca blues werd aangekondigd als ‘een novelle in verzen die zingt en swingt en in-zoomt op het luxewereldje van een topmodel’. Dat is de bundel ook overduidelijk. Een novelle in verzen. Geen hoofdletters, geen titels. Enkel een vijftal passages in cursief (er is een herinnering) die de bundel niet alleen wat structuur maar het verhaal van Bianca ook diepte geven. Troch houdt een vloeiende lijn aan die in één beweging de luxueuze lotgevallen van Bianca schetst en tot leven wekt. De dichter laat Bianca tot ons komen in al haar glorie en haar gratie. Maar ook de ommekant – de oppervlakkigheid en het gemis - van haar glamour-bestaan sijpelt, naarmate de bundel vordert, steeds fikser door de gedichten heen. Altijd haalt het meetlint zijn gram… Haar bekken kantelend, schippert Bianca tussen steden… Elke (verjaardags)taart is een jaar minder om geluk na te jagen. Uiteindelijk past Alles van waarde ternauwernood in een beautycase. De bundel laat, zoals het ook voor een novelle raadzaam is, traag en langzaam de laatste geheimen los. Al is het einde van de wereld van een topmodel voorspelbaar: “er is een herinnering”.

Aan de nieuwe bundel van David Troch is met zorg gewerkt. De gedichten vormen een homogeen geheel. Dat was de grote slotsom van de voorstelling. De vocale tussenkomsten van de dichter – nu ’s zwaar chargerend, dan weer wat geaffecteerd – werden door de schitterende muziek van Steven De Bruyn niks dan kracht bijgezet. De Bruyn legde op de zolder van het Poëziecentrum niet zomaar een frivool en vrijblijvend klanktapijtje neer. Zijn mondharmonica sneed ons af en toe de adem af en op de muzikale catwalk van Bianca troffen we geregeld wat duimspijkers en een resem venijnige klinknageltjes aan. Aandoenlijk momentje tussendoor was er ook toen zoon Simon Troch (3) heupwiegend vooraan naast zijn vader kwam postvatten. Helemaal aan het eind van de namiddag deelde David Troch ons nog fijntjes en bijna argeloos mee dat zijn nieuwe bundel straks ook uitkomt in het Spaans. Bij uitgeverij Kokapeli Poesía. Als voorproefje las hij dan ook tot slot een gedicht uit de bundel in het Spaans. Stippen we ook nog even de mooie cover van de bundel aan, gebaseerd op een foto van Paul Verhaeghe.

Intrigerende bundel, sterke voorstelling!


© Paul Rigolle

bianca blues, David Troch | Uitgeverij Poëziecentrum Gent, 2015 | € 19,95 | 56 pagina's | ISBN 978 90 5655 276 3


Extern:
Thuissite David Troch
Trochstek op Facebook
Steven De Bruyn en The Rhythm Junks
Poëziecentrum
Wim Oosterlinck