Van de tijd schraapten we de finale uren, van de
pizza de ontpitte stilte van olijven, hoeren mals en zwart.
Wij prikten tussen iets en niets in het laatste maal
dat werd bereid en waarmee wij onze woorden blusten.
In onze mond doezelde als vanouds wat er nog was.
En van lieverlee vergleed het heden dat aan
mijn lippen blijft kleven: de verleden brandlucht
van een broer, die nu postuum is , die ik nooit had.
© Frank De Vos
Geen opmerkingen:
Een reactie posten