de thermostaat mag lager als we opgloeien
we staan op onze kleren, ik prik in je navel
de knoop van ons eerste en laatste pak
het zit naadloos om het lichaam gegoten
het schilfert van ons af, je veegt rimpels weg
en blaast me aan, mijn merg bloeit
we monden uit in een bed
verdoofd door de uren lachen we om littekens
ze herinneren niet langer aan het oude mes
je ruggengraat, een rits die niet open kan
alleen de slang raakt zijn huid kwijt
© Wim Vandeleene
(uit de cyclus “een kiem van vleugels”)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten