mijn gedachten slaan een gat in ’ t zand
mist spiegelt mij, ik mis een horizon
geen kind speelt in mijn branding - het steekt
zijn spade in mijn dag
de put gaapt in het strand
aast op mijn woorden - ik ouder met de taal
scharrel in een mondvol jeugd waar een grootmoeder
als in een toeval spreekt over verloren brood
roep mij en ik schrijf met zoetigheid
Ik bouw kastelen met mijn overvolle emmertjes
ik plant mijn vaandel met plakhanden van gemorste stroop
en al het zeewater krijgt ze niet gewassen
© Lieve Desmet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten