woensdag 12 november 2008

Digther 9/3 - Editoriaal

Ceci n’est pas une










Een jaar telt 365 dagen. Met wat meezittend geluk haalt een mens de tachtig. Tachtig maal driehonderd vijfenzestig: zegt het je wat? Negenentwintigduizend twééééhonderd dagen moet een mens aan de ontbijttafel hebben gezeten. Naar buiten hebben gekeken, de krant gelezen,de hond uitgelaten, de tram naar school of het werk hebben genomen. Elke seconde ervan moeten we toch hebben geleefd. Of niet? Hoewel: van de zoveel maal zoveel dagen kan ik niet één op een consistente manier reconstrueren. Wat blijft zijn wat beelden en fragmenten. Resten waarin de tijd zit opgeplooid. Reminiscenties vol discontinuïteit.

Wat er precies die dag op school gebeurde ligt in de vergetelheid verloren. We waren met velen. Dat wéét ik van de klasfoto die mij na elke verhuis of schoonmaakbeurt wel weer terugvindt. Vijfendertig knokige kereltjes van tien in gedemodeerde plunjes waaruit het profijt spreekt van zich uit de naad werkende ouders, druk doende hun deel van de welvaart binnen te halen en voor de buren niet onder te doen. Wat er toen om mij heen gebeurde weet ik niet meer. Wie naast mij of vóór mij op de schoolbanken zat, welke dag het was en of het regende. Het was dat onwezenlijk ogenblik waarop rapporten werden uitgedeeld, beduimelde schriftjes met in rood aangezette aantekeningen aan afzender werden geretourneerd: wij allen overgeleverd aan de willekeur van degene die zijn rode balpen trok als een revolver. Streep door de openingszin. (Of was het er onder?) En alsof dat nog niet genoeg was een trits fucking vráááágtekens op een rij. Toegegeven dat ‘fucking’ een toevoegsel is wat ik toen nog niet kende. Streep erdoor. Horden vraagtekens. Onder de ouverture van mijn opstel nog wel:

Mijn grootvader stierf kinderloos… (streep erdoor, etc.)

Het zou een passioneel stuk worden. Vol paroxisme, vol Wagneriaanse nevel en duisternis. Ik zie het de klootzak al hikkend voorlezen aan al die aanbidders van hun armzalige realiteit. In hun nog niet afbetaalde huizen met televisietoestellen als altaren waarop de werkelijkheid toen ook al werd geofferd. Wie - the hell - heeft er wat aan dat poëzie de werkelijkheid zou beschrijven. Dat poëzie ‘realistisch’ moet zijn, een brug tussen de dichter en de werkelijkheid?
Trouwens, de werkelijkheid: negenentwintigduizend twééééhonderd dagen welke voorbij zijn voor men er erg in heeft. Poëzie welke louter over de werkelijkheid rapporteert ondergraaft haar reden tot bestaan. Dergelijk pamflet kan niet langer poëzie genoemd. Poëzie is haar eigen realiteit. Gedichten refereren vooral aan zichzelf. Daarin schuilt het bestaansrecht van het poëticale. Werkelijkheidsvoorstelling en logica zijn daarmee niet in tegenspraak maar zijn aan het gedicht ondergeschikt. Poëzie verhevigt of vertraagt. Plaatst de werkelijkheid even tussen haakjes. Zij construeert en deformeert. Zij is een leugen die zo goed gelogen is dat men haar wel moet geloven. Zij is boven alles taal, een omweg uit het banale…

Ook in voorliggend tijdschriftnummer blijven we op zoek gaan naar wat poëzie is. De lezer vindt het antwoord in elk opgenomen gedicht. Die gedichten zijn altijd weer anders (poëzie maakt het verschil). Bijgevolg is ons antwoord (wat poëzie is) tegelijk altijd opschortend: voorlopig of voorbarig. Laat mij echter als hoofdredacteur van dit blad een pleidooi houden voor poëzie als een artefact, een artificieel gegeven. Noem het mijn wraak, mijn ontijdige rechtzetting, mijn genoegdoening, mijn recht op antwoord: een pleidooi voor iets waarin het kan dat grootvaders kinderloos sterven.

Hugo Verstraeten

Digther 9/3


Digther – jaargang 9/nummer 3 - Inhoudstafel

Editoriaal: Ceci n’est pas une pipe - Hugo Verstraeten
Berichten
Poëzie van Joris Lenstra, Katelijne Vyncke, Bert Bevers, Eelke Van Es, Francis De Preter, Gilbert & Jan Dalemans
Wie blogt die blijft: Lage Hemel – Willy Vynck
Rencontres: Een teken van de hemel – Paul Rigolle (over Dendrogram Room van Eylem Aladogan)
Proza: Tante Anna’s dood – Jo Willems
Vlinderkruid – Daniel Bras
Antwerpen – Wim Vancalcar
Recensie: Alain Delmotte over ‘Waarop de klok ontwaakt’ van Kurt De Boodt
Column: Gezellig thuis na een stierengevecht – Herlinda Vekemans
Rubriek overschrijven

Logisch Logboek


6.00. Om een verjaardag te vieren kruipen we naar de tuin. Daar ligt een horloge begraven, met huidschilfers en een oude trui, ooit beslapen door een hond die in staat van Opperste Braafheid zich uitstrekte naar de kamer.

7.00. Een vannacht ontwikkelde hypothese luidt dat dromen niet bestaan - enkel vlinders die zich loom bewegen en vliegend de verandering in gaan.

8.00. De laatste keer dat wij in de boeken keken was het licht. De letters waren nauwelijks te onderscheiden. Als in een wolk verscheen ons toen een zachte stem die onze wegen voorgoed zou veranderen: 'Wij gaan welhaast sluiten, zou u het pand willen verlaten?'

9.00. We zetten het nog eens op een slapen. De dag keert zich zonder veel moeite weer om. We denken aan al die minnaars die in het water moeten slapen, sonnettencyclus in de hand, en het vege modebewuste lijf gewikkeld in een plastic zak. Met trillende handen schrijven ze een ansichtkaart, met oude adressen versierd en aangetekend tot zinken gebracht. De fontein die hen als een visioen verschijnt staat in direct verband met de hond die zijn terrein markeert.

10.00. We staan op en vallen uit het raam, toilettas in de hand, en met voldoende veiligheidsspelden op zak om ons te bezeren.

© Eelke van ES

Eelke van Es (Eindhoven 1979) woont en werkt in Groningen. Publiceerde
recent in Kosmose, Op ruwe planken, Krakatau en Tzum (2008.
Weblog: "Prins Eelke" - http://eelke.web-log.nl


Logisch Logboek is gepubliceerd in Digther-2008/3

zondag 10 augustus 2008

Voor wie

Voor wie het intussen nog niet zou hebben gemerkt: Het nieuwste dubbel en dikke Digther-nummer (Jrg 9 - 2008 - Nr 1 & 2) is al een tijdje uit. Een kleine greep uit de inhoud:

* Editoraal - Glijvlucht van een vliegeraar
* Signalement - Romenu
* Gedichten over Irak van Frank De Crits, Peter Theunynck, Kurt De Boodt, Johan De Boose en Didi De Paris.
* Gedichten van Nell Nijssen, Jan Aelberts, Inge Boulonois, Roel Weerheijm, Koen Sneyers, Ine Luipaert, Thomas Kok en Willemien Mensinga.
* Wie blogt die blijft - jwl
* Rencontres: Vuurdopen - Alain Delmotte
* Proza van Filip De Koning, Joris Lenstra en Niels Hav
* Interview - In gesprek met Chrétien Breukers
* Essay - Bloot en bloedend vlees - Alain Delmotte
* Column - De koorddans van Marguerite Duras - Herlinda Vekemans
* Epiloog - Verbind met ander netwerk - Arne Schoenvuur

Het nulbericht (2)

In de zomer kan wel ‘ns een beslissing vallen. Ondanks, dank zij, Honderd Komkommers en Lamoenen... Dat het uiteindelijk Blogger wordt en geen Wordpress zal wel zijn reden hebben… Voor wie daar naar zoeken wil, doe maar op. Ons niet meer gezien, dit staat (voorlopig) vast: Wordpress legt de duimen, Blogger haalt zijn gram.

Digther blogt!

Hier en nu. En straks. Vanop deze plaats!


zondag 3 augustus 2008

Het nul-bericht

Slaat op deze lauwe zondag van augustus - eensklaps en onverminderd - ook Digther aan het bloggen? En wat wil het worden? De zoveelste Blogger-blog of de evenzoveelste Wordpress-blog? Sta mij toe nog even te aarzelen... Tot het eindelijk, zelfs vanavond al, doordringt dat het er maar één kan zijn, straks, de enige echte Digther-blog…

Komt wat komt! (Krijgt wat krijgt!)